خـدایـــا

مـےتونَـم چـَند لَـح ـظــہ بـاهـاتـ خَلـوَتـ کـُنـــَم؟

قـولـ مـ ــے دَهـَم

بیـشـتَر اَز چَ ـند لَـحظـہ وَقـتـت را نَـگـیـرَم

گـــوشِـتـ ُ بــیار جـ ِلـــو…

بیــا

نَـزدیــکـ ـتَـر…

مـَـن خَ ـستـ ِه اَم

مــےشنَوـے؟….●•٠·

سـآکـتـ کـهـ میشی فـکـر میکُنـَنـد نمــیدونی , حـرفی ندآری!

نهـ !

کسی کـهـ سـآکتـه…

بیشتـر از همـهـ “حــرف دآره” همهـ چی رو میدونـهــ !

امـآ دیگـهـ بریده !

خستـهـ شده

…

دستم به آرزوهایم نمی رسد

آرزوهایم بسیار دورند…

ولی درخت سبز صبرم می گوید:

امیدی هست…خدایی هست…

این بار برای رسیدن به آرزوهایم یک صندلی زیر پایم می گذارم

شاید این بار دستم به آرزوهایم برسد…