بعضی وقتها یادم می آید ؛

آن حرفها...خنده ها...باهم بودنها...شب زنده داری ها

آن روزها تو بودی و من و دوست داشتن هایمان...

هه عجب روزهای سنگینی بود...

هنوز خسته ام ازآن حجم سنگین بودنت...

هه خنده داراست اما عشقمان نه آغازش مشخص بود ونه پایانش...

بدون سلام عاشق شدیم وبدون خدافظی تمام کردیم...

بامداد شاهد اشکهای دلتنگی من است توکه همیشه بیداری از ان بپرس...

من نمیخواهم دیگر برگردی...نمیخواهم دیگرباشی...نمیخواهم مال من باشی...

اما این دل لاکردارمن هنوز دوستت دارد....

این دلم هنوز روی تکه های شکسته اش نام تو است....

نه میشود فراموشت کرد ونه ...

فقط میشود با دوست داشتنت به زندگی ادامه داد...

چند ماهی است که کنارهم نیستیم ؛

اما استاد ریاضی وقتی روتخته نوشت : (af(x))=af(x)
دلم که نه اما یادم برایت تنگ شد...

هیچ جا کنارهم نیستیم جز درفرمول های ریاضی....

دیگر برای مشق شبهایی که دلتنگت هستم مینویسم  ؛

یادت فراموش و جایت پر ای جاودانه ابدیت عاشقی ام...